Νιώθω ότι παύω σιγά-σιγά να είμαι εγώ
Περιγράφω: Μπροστά δεξιά η Ακρόπολη φωτισμένη μες στη ντροπή της. Κάτω αριστερά εγώ κουλουριασμένη μες στη ντροπή μου. Ανάμεσα σε μένα και στην Ακρόπολη ένας δρόμος με μια σειρά από πλακάκια για τους τυφλούς. Στην άκρη μίζερα, άδεια, δεμένα και κλειδωμένα με λουκέτα τραπέζια και καρέκλες. Σε ένα από αυτά κάθομαι εγώ
Τι νιώθω: Νιώθω πιο μίζερη, πιο άδεια και πιο δεμένη από αυτές τις καρέκλες. Έχω φτάσει σε σημείο να της ζηλεύω, γιατί σε αυτές όλο και κάποιος τους κάθεται (κάνω και χιούμορ). Νιώθω κρύο και αυτολύπηση. Κρύο γιατί παρέες περνάνε βιαστικά από δίπλα μου φέρνοντας μαζί τους παγωμένα ρεύματα αέρα και αυτολύπησης γιατί δεν με κοιτάνε καν. Ο μόνος που με κοίταξε ήταν ένας αδεσποτος σκύλος. Μόνο όταν είσαι μόνος προσέχεις τους μόνους φαίνεται, αλλιώς τους προσπερνάς αφήνοντας τους να τουρτουρίζουν.Τι θέλω: Να σταματήσω να κρυώνω. Να μοιάσω με τις καρέκλες, να μοιάσω με τον σκύλο, να είμαι ευτυχής. Να γίνει ένας σεισμός.
Περιγραφή Νο2: Όλοι είναι μαυροντυμένοι και όλα γύρω τους φωτεινά. Μαγαζιά, λάμπες σοκάκια, ρεμπετάδικα. Κατ'επέκτασιν του δρόμου, στην άκρη, δίπλα από τα τραπέζια κάγκελα. Πίσω από τα κάγκελα σκοτάδι με φωτεινές οάσεις, σε αυτές φαίνονται δέντρα. Αυτά είναι τα μόνα υπερήφανα.
Τι θέλω: Να περάσω τρέχοντας τον δρόμο, να πηδήξω πάνω στα κάγκελα και μετά να πέσω σαν τη sailormoon στο μαύρο ή στο φως. Άλλωστε εκεί όλα φωτεινά πρέπει να είναι. Θέλω να ράψω το τζιν μου. Να γίνω χρώμα που όλοι θέλουν να φοράνε
Τι νιώθω: ζηλεύω τη sailormoon, τον τύπο με το κοντομάνικο για την αδιαφορία του για το κρύο. Νιώθω όπως τα χρώματα στα ρούχα. Ανεπαρκής, εκτός εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου