Ενώ σπρώχνομαι στη λαική, τόσες μητέρες αναστενάζουν
Τα νέα μόλις έφτασαν, μας έμειναν πέντε χρόνια για να θρηνήσουμε
Ο δημοσιογράφος δάκρυσε και μας είπε, ότι η γη πεθαίνει πραγματικά
Έκλαψε τόσο που το πρόσωπο του γέμισε δάκρυα, και τότε πίστευα πως έλεγε αλήθεια
Άκουσα τηλέφωνα, λυρικούς σκοπούς, αγαπημένες μελωδίες
Είδα αγόρια, παιχνίδια, ηλεκτρικά σίδερα και τηλεοράσεις
Το κεφάλι μου πονούσε σαν αποθήκη, δεν είχε ελεύθερο χώρο
Έπρεπε να στριμώξω πολλά πράγματα να αποθηκεύσω τα πάντα εκεί μέσα
Και όλους τους χοντρούς, κοκαλιάριδες ανθρώπους, και όλους τους ψηλούς, κοντούς ανθρώπους
Και όλους τους άγνωστους ανθρώπους, και όλους τους γνωστούς ανθρώπους
Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα χρειαζόμουν τόσους ανθρώπους
Μια συνομήλικη μου τρελάθηκε και χτύπησε κάτι μικρά παιδιά
Αν ο μαύρος δεν τη τραβούσε νομίζω θα τα σκότωνε
Ένας στρατιώτης με σπασμένο χέρι, πόζαρε το βλέμμα του στις ρόδες μίας cadillac
Ένας μπάτσος γονάτισε και φίλησε τα πόδια ενός παπά, και μια αδερφή ξέρασε με αυτό το θέαμα
Νομίζω πως σε είδα σε ένα παγωτατζίδικο, να πίνεις milk shakes κρύα και μεγάλα
Να χαμογελάς και να γνέφεις και να δείχνεις τόσο άνετη
Δεν νομίζω να ήξερες ότι ήσουν στο τραγούδι μου
Έκανε κρύο και έβρεχε και έτσι ένιωσα σαν ηθοποιός
Και σκεφτόμουν τη μαμά και ότι ήθελα να γυρίσω εκεί
Το πρόσωπο σου, η καταγωγή σου, ο τρόπους που μιλάς
Σε φιλάω, είσαι πανέμορφη, θέλω να περπατάς
Έχουμε πέντε χρόνια, κολλημένα στα μάτια μου
Πέντε χρόνια, τι έκπληξη...
Έχουμε πέντε χρόνια, το κεφάλι μου πονάει πολύ
Πέντε χρόνια, μόνο αυτό μας έχει μείνει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου