Ρωσοπόντιος

Tον είδα
Και ήταν πολύ γερασμένος
19 χρονών και γερασμένος
Όμορφος, δε λέω
Ξέρεις πως είναι
Οι άντρες όσο μεγαλώνουν γίνονται όλο πιο γοητευτικοί
Εμείς, πρέπει να είμαστε πάντα νέες
Αλλιώς σαπίζουμε, δεν ωριμάζουμε.
Και τον είδα να κοιτάζει τον ουρανό να ψάχνει κάποια που τον ενοχλούσε
Τον ενοχλούσε, μου είπε, πάρα πολύ.
Του έκανε έλεγχο
Πού είσαι;
Γιατί;
Πώς;
Με ποια; Με ποιόν;
Και να, μου φάνηκε πως ήθελε πάλι κάτι να τον ενοχλήσει.
Ίσως παραήταν ήρεμος

Μια Εξαγριωμένη Γιαγιά

Την ήξερα πάρα πολύ καιρό.

Και γω.

Και γω

Και γω.

Δεν της μίλησα ποτέ.

Ούτε εγώ.

Ούτε εγώ.

Ούτε εγώ.

Μετά κάποια μέρα έλυσε τα άσπρα της μαλλιά. Τα άφησε να ξεφύγουν από τα δέσμια της μαντίλας της. Για την ακρίβεια την πέταξε στον σκουπιδοτενεκέ δίπλα από τον οποίον στεκόμουν αδιάφορος.

Μετά, φανερά ενθουσιασμένη από το επίτευγμα της στάθηκε δίπλα μου με τα μαλλιά της ανακατωμένα και κακοφτιαγμένα.

«Τα μαλλιά που δε φαίνονται κάτω από τις μαντίλες να φοβάσαι» μου είπε «όταν κάτι φαίνεται νοικοκυρεμένο είναι πιο θυμωμένο και διψασμένο για ελευθερία από οτιδήποτε άλλο.»

Γέλασε παράξενα ενώ εγώ κλοτσούσα αφηρημένος τον σκουπιδοτενεκέ. «Χα χα… Άκου τα, νομίζω ότι κραυγάζουν σαν τον Martin Luther King: ‘Ελεύθεροι επιτέλους, δόξα τω Θεώ, είμαστε ελεύθεροι επιτέλους’».

Μετά συνέχισε το δρόμο της επιδεικνύοντας το ειλικρινές αλλά φαφούτικο χαμόγελο της και αφήνοντας τα βρώμικα μαλλιά της να είναι ελεύθερα κάτω από τη βροχή. Να πίνουν εξουθενωμένα το νερό που τόσο απλόχερα τους προσφέρεται.

Την έμαθα πριν από λίγο καιρό.

Και γω

Και γω

Και γω

Είχε ωραίο χαμόγελο και ωραία μαλλιά.

Ναι, όντως!

Ναι, όντως!

Ναι, όντως!

God Bless America

Σε ένα επεισόδιο southpark, ο Cartman κατέληξε σε ένα σπουδαίο συμπέρασμα, το οποίο εκφώνησε στους πολίτες της μικρής του πόλης:

Έμαθα κάτι σήμερα. Αυτή η χώρα ιδρύθηκε απο μερικούς από τους πιο έξυπνους διανοούμενους που υπήρξαν ποτέ. Και γνώριζαν αυτό: Ότι μια αληθινά σπουδαία χώρα μπορεί να πολεμά, ενώ την ίδια στιγμή να κάνει πως δε θέλει. Όλοι εσείς που είστε υπέρ του πολέμου, χρειάζεστε τους διαδηλωτές διότι χάρη σε αυτούς η χώρα φαίνεται να απαρτίζεται απο λογικούς και πονόψυχους πολίτες. Και εσείς που είστε κατά του πολέμου, χρειάζεστε αυτούς τους πολεμοχαρείς, γιατί, αν η χώρα ήταν γεμάτη με φλώρους διαδηλωτές, θα μας κατέστρεφαν στο λεπτό. Για αυτό οι θεμελιωτές της χώρας αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να έχουμε και τα δύο. Ονομάζεται "να έχουμε και την πίτα, και τον σκύλο χορτάτο"

I'm So Much Older Than I Can Take

Στέκεται μόνος του στο πλήθος.
Η μαμά του έχει χαθεί.

Πάντα χαμένη είναι

Μόλις έφυγε από το σπίτι του φίλου του.
Ξένες φάτσες, άγνωστες χωρίς ελπίδα γνωριμίας.
Γύρω του ύποπτες μυρωδιές που τις αναγνώρισε αμέσως.
Χαμογέλασε, ξάπλωσε αγκαλιά με μια ψεύτικη χαρά.

Ψεύτικη όπως ο ήλιος που τον τυφλώνει εκεί που θα σταθεί ολομόναχος μετά
Κανένα άλλο χαμόγελο, μόνο το δικό του.