Λέει ένας στίχος οτι ένας άνθρωπος χτίζει τον πιο ωραίο γκρεμό. Ε, τον έχτισα. Οι άλλοι έπεσαν στα μαλακά, έπεσαν πάνω μου. Εγώ τρελάθηκα στον πόνο απο τη μεγάλη πτώση, από το βάρος τους. Τίποτα δεν έχασαν, ίσως λίγες ώρες από τη ζωή τους. Εγώ όμως; Έχασα κάτι τόσο ουσιαστικό που νιώθω τη καρδιά να μου πιέζει τον λαιμό όσο το σκέφτομαι.
Είναι άδικο. Η κατηγορία για ένα έγκλημα που δεν ήξερες πως διέπραξες.
Είμαι υπνωτισμένη, υστερική.
Ποιός θα με αγαπήσει έτσι;
Είμαι υπνωτισμένη γιατί δεν ξέρω γιατί είμαι υστερική, γιατί δεν ξέρω τι στο καλό είμαι. Τι άνθρωπος είμαι, και τι δείχνω πως είμαι εν αγνοία μου και εν γνώσει μου.
Είμαι υστερική γιατί θέλω να ξυπνήσω.
Και ρωτώ: "Πώς περιμένετε να ξυπνήσω αν δεν με ταρακουνίσετε, αν δεν μου μιλήσετε, αν δεν με φιλήσετε, αν δεν μου βγάλετε το πάπλωμα; Βαριέστε; Φοβάστε; Μα, δεν μου αρκούν τα ξυπνητήρια, καταλαβαίνετε; Δεν μου αρκούν! Αυτά δεν με φιλάνε! Παύουν να ασχολούνται απλά πατώντας ένα κουμπί."
Ίσως πάτησα και το δικό σας ε; Δεν είστε φίλοι, ξυπνητήρια είστε με ένα κουμπί που τρέμω να πατήσω, αλλιώς... θα κοιμάμαι για πάντα φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου