Να θυμηθώ...:

1) Να γίνω μικρό κορίτσι κρεμασμένο καρτερικά απο το χέρι σου και χαριτωμένα κοτσιδάκια, και να παίζω χαμογελώντας με μικρά λιλά γουρουνάκια
2) Να γίνω ροζ ή καναρινί σπιτάκι ανακατεμένο με άλλα γκρίζα, και να κλείνω όλη μου τη ζωή σε μια φουξια κορνίζα
3) Να γίνω γόπα παρατημένη στη λαχανί θάλασσα και να επιπλέω μισοβουλιαγμένη και να φωνάζω πως με την ομορφιά επιτέλους τα χάλασα
4) Να γίνω μοντέρνο τραγούδι σε κινητό χοντρού χωριάτη παπού και ο ήχος μου να ακούγεται παντού
5) Να γίνω κρεβάτι τσακωμών συζυγικών και το στρώμα μου να είναι υπαίτιο αναγεννήσεων και χωρισμών
6) Να γίνω ντροπιαστική ομοιοκαταληξία σε ακόμη πιο ντροπιαστικό κείμενο και εφηβική ερωτική ταχυκαρδία
Αυτά τα ολίγα

Ρωσοπόντιος

Tον είδα
Και ήταν πολύ γερασμένος
19 χρονών και γερασμένος
Όμορφος, δε λέω
Ξέρεις πως είναι
Οι άντρες όσο μεγαλώνουν γίνονται όλο πιο γοητευτικοί
Εμείς, πρέπει να είμαστε πάντα νέες
Αλλιώς σαπίζουμε, δεν ωριμάζουμε.
Και τον είδα να κοιτάζει τον ουρανό να ψάχνει κάποια που τον ενοχλούσε
Τον ενοχλούσε, μου είπε, πάρα πολύ.
Του έκανε έλεγχο
Πού είσαι;
Γιατί;
Πώς;
Με ποια; Με ποιόν;
Και να, μου φάνηκε πως ήθελε πάλι κάτι να τον ενοχλήσει.
Ίσως παραήταν ήρεμος

Μια Εξαγριωμένη Γιαγιά

Την ήξερα πάρα πολύ καιρό.

Και γω.

Και γω

Και γω.

Δεν της μίλησα ποτέ.

Ούτε εγώ.

Ούτε εγώ.

Ούτε εγώ.

Μετά κάποια μέρα έλυσε τα άσπρα της μαλλιά. Τα άφησε να ξεφύγουν από τα δέσμια της μαντίλας της. Για την ακρίβεια την πέταξε στον σκουπιδοτενεκέ δίπλα από τον οποίον στεκόμουν αδιάφορος.

Μετά, φανερά ενθουσιασμένη από το επίτευγμα της στάθηκε δίπλα μου με τα μαλλιά της ανακατωμένα και κακοφτιαγμένα.

«Τα μαλλιά που δε φαίνονται κάτω από τις μαντίλες να φοβάσαι» μου είπε «όταν κάτι φαίνεται νοικοκυρεμένο είναι πιο θυμωμένο και διψασμένο για ελευθερία από οτιδήποτε άλλο.»

Γέλασε παράξενα ενώ εγώ κλοτσούσα αφηρημένος τον σκουπιδοτενεκέ. «Χα χα… Άκου τα, νομίζω ότι κραυγάζουν σαν τον Martin Luther King: ‘Ελεύθεροι επιτέλους, δόξα τω Θεώ, είμαστε ελεύθεροι επιτέλους’».

Μετά συνέχισε το δρόμο της επιδεικνύοντας το ειλικρινές αλλά φαφούτικο χαμόγελο της και αφήνοντας τα βρώμικα μαλλιά της να είναι ελεύθερα κάτω από τη βροχή. Να πίνουν εξουθενωμένα το νερό που τόσο απλόχερα τους προσφέρεται.

Την έμαθα πριν από λίγο καιρό.

Και γω

Και γω

Και γω

Είχε ωραίο χαμόγελο και ωραία μαλλιά.

Ναι, όντως!

Ναι, όντως!

Ναι, όντως!

God Bless America

Σε ένα επεισόδιο southpark, ο Cartman κατέληξε σε ένα σπουδαίο συμπέρασμα, το οποίο εκφώνησε στους πολίτες της μικρής του πόλης:

Έμαθα κάτι σήμερα. Αυτή η χώρα ιδρύθηκε απο μερικούς από τους πιο έξυπνους διανοούμενους που υπήρξαν ποτέ. Και γνώριζαν αυτό: Ότι μια αληθινά σπουδαία χώρα μπορεί να πολεμά, ενώ την ίδια στιγμή να κάνει πως δε θέλει. Όλοι εσείς που είστε υπέρ του πολέμου, χρειάζεστε τους διαδηλωτές διότι χάρη σε αυτούς η χώρα φαίνεται να απαρτίζεται απο λογικούς και πονόψυχους πολίτες. Και εσείς που είστε κατά του πολέμου, χρειάζεστε αυτούς τους πολεμοχαρείς, γιατί, αν η χώρα ήταν γεμάτη με φλώρους διαδηλωτές, θα μας κατέστρεφαν στο λεπτό. Για αυτό οι θεμελιωτές της χώρας αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να έχουμε και τα δύο. Ονομάζεται "να έχουμε και την πίτα, και τον σκύλο χορτάτο"

I'm So Much Older Than I Can Take

Στέκεται μόνος του στο πλήθος.
Η μαμά του έχει χαθεί.

Πάντα χαμένη είναι

Μόλις έφυγε από το σπίτι του φίλου του.
Ξένες φάτσες, άγνωστες χωρίς ελπίδα γνωριμίας.
Γύρω του ύποπτες μυρωδιές που τις αναγνώρισε αμέσως.
Χαμογέλασε, ξάπλωσε αγκαλιά με μια ψεύτικη χαρά.

Ψεύτικη όπως ο ήλιος που τον τυφλώνει εκεί που θα σταθεί ολομόναχος μετά
Κανένα άλλο χαμόγελο, μόνο το δικό του.

Ο Νταλικέρης Μου

Και μετά ήρθε και με άρπαξε από το λαιμό και δε μπορούσα να αντισταθώ

Δεν ξέρω καν αν ήθελα.

Εννοώ και να απεγκλωβιστώ από τα μπράτσα του τι θα κερδίσω;

Σύντομα θα με ξαναπιάσει έτσι κι αλλιώς

Έτσι προτίμησα να κάτσω φρόνιμη στα χέρια του και να με καθαρίσει μια ώρα αρχύτερα.

Έκλεισα τα μάτια και κοίταξα τον κόσμο.

Ο κόσμος δεν εξαφανίζεται όταν κλείνουμε τα μάτια άλλωστε.

Ο κόσμος είναι μέσα από αυτά.

Και δεν είδα κανέναν.

Τους είδα όλους και κανέναν.

"Σε ποιον θες να πεις αντίο;"

"Σε κανέναν!"

"Γιατί;"

"Γιατί δεν τους νοιάζει αν πεθαίνω ή όχι

Γιατί δε με νοιάζει αν πεθαίνω ή όχι"

"Θα πεθάνεις, μη το ψάχνεις"

"Εντάξει τότε. Δεν τους νοιάζει που πεθαίνω.

Ούτε εμένα νοιάζει που πεθαίνω."

Δε λέω πως στον άλλον κόσμο θα ‘ναι καλύτερα, για αυτό και δεν αυτοκτονώ.

Αν ήξερα πως θα ‘ναι καλύτερα θα το κανα. Τι χαζή είμαι; Γιατί να μη προτιμήσω μια πνευματικά ελεύθερη, αγνή ζωή από το ψυχρό σωματικό βίο που θα τελειώσει από τη μια στιγμή στην άλλη στα χέρια του βρωμερού νταλικέρη;

Χα χα μα είναι δυνατόν ποτέ;

Κοίτα, κάνε μόνος σου τη σύγκριση

Από τη μία, εσύ, ένα σωρό απρόσωπα πρόσωπα, αγενέστατοι ευγενείς, αγράμματοι γραμματείς δημοσίου. Εσύ πολεμάς ανάμεσα τους. Σκίζεις σάρκες, βρίζεις, σκοτώνεις τη ψυχή σου, φτάνεις στη κορυφή. Αλλά πίσω από τον θρόνο του βασιλείου που με τον ιδρώτα σου κατέκτησες, βρίσκεται αυτός ο σιχαμένος τύπος. Όχι ο συγκεκριμένος. Πάλι καλά σκέφτηκε προτού με σφάξει στη μασχάλη του να φορέσει αποσμητικό, αλλιώς δε θα άντεχα να κάνω τέτοιες σκέψεις.

Από την άλλη εσύ με φτερά, να μοιράζεσαι έναν τεράστιο καθαρό, πνευματικό χώρο με άλλα γυμνά αγγελάκια τρώγοντας Philadelphia και συζητώντας με νεκρούς διανοούμενους. Κανέναν δε νοιάζει αν θα φτάσεις στη κορυφή, γιατί στο κάτω- κάτω τη μοιράζονται. Ζουν στη κορυφή χωρίς να είναι μοναχικοί, χωρίς να είναι στριμωγμένοι στα μπράτσα του νταλικέρη. Και χωρίς να φοβούνται. Και χωρίς να πουλάνε καμία ψυχή. Μόνο το σώμα τους στα σκουλίκια.

Καταλαβαίνεις γιατί δε θέλω να δω κανέναν όταν θα βρίσκομαι μισοπνιγμένη;

Γιατί δε θα καταλάβουν γιατί χαμογελάω

Δε θα συνειδητοποιήσουν ποτέ πως αυτοί είναι ο λόγος που χαμογελώ επειδή πεθαίνω.

Τους ευχαριστώ.

Drug Dance

Στο νησί Καμπού στις Φιλιππίνες υπάρχει μια φυλακή αποκλειστικά για χρήστες ναρκωτικών που έχουν κάνει εγκλήματα από ληστείες, εώς φόνους και βιασμούς... Εκεί μέχρι πρόσφατα υπήρχαν διεφθαρμένοι φύλακες, κλίκες με επικίνδυνους κακοποιούς και φυσικά μεταξύ των 1500 κρατούμενων το ξύλο και οι καβγάδες ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ένα τέτοιο κλίμα αντίκρυσε ο νέος διευθυντής της φυλακής ο οποίος όντας εντελώς άπειρος σε τέτοιες καταστάσεις δεν ήξερε απο που να αρχίσει. Ξεκίνησε λοιπόν απολύοντας τους διεφθαρμένους φύλακες, κάνοντας συνέχεια για ναρκωτικά μέσα στο ίδρυμα και παρακολουθούσε την καθημερινότητα των κρατούμενων. Τότε ήταν που κατάλαβε πως ένας απο τους λόγους που οι κρατούμενοι είναι τόσο επιθετικοί, είναι οτι δεν έχουν καμία άλλη ασχολία ή δραστηριότητα για να ξεχαστούν. Χρειαζόταν κάτι που να τους υποχρεώνει να συνεργάζονται, ώστε να αναπτύξουν δεσμούς φιλίας, κάτι ευχάριστο και πολύωρο... Έτσι, έφερε μια χορογράφο και ξεκίνησαν όλοι εντατικά μαθήματα χορού, 4-8 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο 1500 επικίνδυνοι εγκληματίες να αρχίσουν να χορεύουν, αλλά... Όχι μόνο χόρεψαν, τους άρεσε... Και όχι μόνο τους άρεσε, ξετρελάθηκαν... Απολαύστε τους:)
Για να δείτε και άλλα video, πηγαίνετε στο youtube και πατήστε "CPDRC dance" στο search.

5 Years- David Bowie

Ενώ σπρώχνομαι στη λαική, τόσες μητέρες αναστενάζουν
Τα νέα μόλις έφτασαν, μας έμειναν πέντε χρόνια για να θρηνήσουμε
Ο δημοσιογράφος δάκρυσε και μας είπε, ότι η γη πεθαίνει πραγματικά
Έκλαψε τόσο που το πρόσωπο του γέμισε δάκρυα, και τότε πίστευα πως έλεγε αλήθεια
Άκουσα τηλέφωνα, λυρικούς σκοπούς, αγαπημένες μελωδίες
Είδα αγόρια, παιχνίδια, ηλεκτρικά σίδερα και τηλεοράσεις
Το κεφάλι μου πονούσε σαν αποθήκη, δεν είχε ελεύθερο χώρο
Έπρεπε να στριμώξω πολλά πράγματα να αποθηκεύσω τα πάντα εκεί μέσα
Και όλους τους χοντρούς, κοκαλιάριδες ανθρώπους, και όλους τους ψηλούς, κοντούς ανθρώπους
Και όλους τους άγνωστους ανθρώπους, και όλους τους γνωστούς ανθρώπους
Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα χρειαζόμουν τόσους ανθρώπους

Μια συνομήλικη μου τρελάθηκε και χτύπησε κάτι μικρά παιδιά
Αν ο μαύρος δεν τη τραβούσε νομίζω θα τα σκότωνε
Ένας στρατιώτης με σπασμένο χέρι, πόζαρε το βλέμμα του στις ρόδες μίας cadillac
Ένας μπάτσος γονάτισε και φίλησε τα πόδια ενός παπά, και μια αδερφή ξέρασε με αυτό το θέαμα

Νομίζω πως σε είδα σε ένα παγωτατζίδικο, να πίνεις milk shakes κρύα και μεγάλα
Να χαμογελάς και να γνέφεις και να δείχνεις τόσο άνετη
Δεν νομίζω να ήξερες ότι ήσουν στο τραγούδι μου
Έκανε κρύο και έβρεχε και έτσι ένιωσα σαν ηθοποιός
Και σκεφτόμουν τη μαμά και ότι ήθελα να γυρίσω εκεί

Το πρόσωπο σου, η καταγωγή σου, ο τρόπους που μιλάς
Σε φιλάω, είσαι πανέμορφη, θέλω να περπατάς

Έχουμε πέντε χρόνια, κολλημένα στα μάτια μου
Πέντε χρόνια, τι έκπληξη...
Έχουμε πέντε χρόνια, το κεφάλι μου πονάει πολύ
Πέντε χρόνια, μόνο αυτό μας έχει μείνει

Mousakas Baby!

Imagine, just imagine there are only two kinds of food. There is only, say, mousaka and pastitsio. Now imagine that girls are supposed to like mousaka and boys pastitsio. Got it?

Isn’t it outrageous?

No one and I mean no one, not even God Himself, should prohibit our humanistic right to eat whatever we fucking like! Imagine your whole life being laughed at just because you are a boy and you like mousaka and vice versa! Imagine your whole life having to eat in utter secrecy, having to go to special places to eat without restraint and being ashamed of your taste in mousaka. Imagine how devastating it would be to live eating something you don’t like. Just picture the kind of food you hate most. Get the picture?

I proceed. Imagine a law which states that having the food that you like in your personal freezer is prohibited. I mean, you should only have the kind of food that you do not like. Imagine now, at 2008, politicians talking about allowing something which you know is right, to eat whatever you like, at least in your home!

Do you feel depressed just thinking about it? Do you feel sick?

Do you think that this could never happen?

At least now you know what it is like being a homosexual.

Και μεταφράζω:

Φαντάσου, απλά φαντάσου ότι υπάρχουν, μόνο, δύο φαγητά. Υπάρχουν μόνο, ας πούμε, o μουσακάς και το παστίτσιο.

Τώρα, φαντάσου ότι τα κορίτσια είναι προορισμένα να τρώνε μόνο μουσακά και τα αγόρια μόνο παστίτσιο. Κατάλαβες;

Δεν είναι εξοργιστικό;

Κανένας, τονίζω κανένας, ούτε ίδιος ο Θεός, δεν έχει δικαίωμα να σου αφαιρεί το ανθρώπινο δικαίωμα να τρως αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο. Φαντάσου να σε κοροϊδεύουν όλη σου τη ζωή επειδή είσαι αγόρι και τρως μουσακά και αντιθέτως.

Φαντάσου όλη σου τη ζωή να πρέπει να τρως μυστικά, να πρέπει να πηγαίνεις σε συγκεκριμένα μέρη για να φας χωρίς περιορισμούς και να ντρέπεσαι που σου αρέσει ο μουσακάς. Φαντάσου πόσο απάνθρωπο θα ήταν να σε αναγκάζουν να ζεις τρώγοντας κάτι που δε σου αρέσει. Απλά φαντάσου το χειρότερο σου φαγητό. Καταλαβαίνεις;

Και συνεχίζω. Φαντάσου να υπάρχει νόμος που σου απαγορεύει να έχεις το φαγητό της προτίμησης σου στο προσωπικό σου ψυγείο και να υπάρχει μόνο αυτό που είναι νόμιμο, δηλαδή, μόνο το φαγητό που δε σου κινεί το ενδιαφέρον ή δε σου αρέσει καθόλου.

Φαντάσου τώρα, το 2008 οι πολιτικοί να συζητάνε το ενδεχόμενο του να επιτραπεί αυτό που τόσο καιρό εσύ ξέρεις ότι είναι δίκαιο: Τουλάχιστον στο σπίτι σου, να τρως αυτό που προτιμάς!

Στεναχωριέσαι και μόνο που το σκέφτεσαι; Σιχαίνεσαι;

Πιστεύεις ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί στον κόσμο μας;

Tώρα γνωρίζεις πως είναι να είσαι ομοφυλόφιλος.

Πιάνω Τον Εαυτό Μου Και Χάνω Το Μυαλό Μου

Νιώθω ότι παύω σιγά-σιγά να είμαι εγώ

Περιγράφω: Μπροστά δεξιά η Ακρόπολη φωτισμένη μες στη ντροπή της. Κάτω αριστερά εγώ κουλουριασμένη μες στη ντροπή μου. Ανάμεσα σε μένα και στην Ακρόπολη ένας δρόμος με μια σειρά από πλακάκια για τους τυφλούς. Στην άκρη μίζερα, άδεια, δεμένα και κλειδωμένα με λουκέτα τραπέζια και καρέκλες. Σε ένα από αυτά κάθομαι εγώ

Τι νιώθω: Νιώθω πιο μίζερη, πιο άδεια και πιο δεμένη από αυτές τις καρέκλες. Έχω φτάσει σε σημείο να της ζηλεύω, γιατί σε αυτές όλο και κάποιος τους κάθεται (κάνω και χιούμορ). Νιώθω κρύο και αυτολύπηση. Κρύο γιατί παρέες περνάνε βιαστικά από δίπλα μου φέρνοντας μαζί τους παγωμένα ρεύματα αέρα και αυτολύπησης γιατί δεν με κοιτάνε καν. Ο μόνος που με κοίταξε ήταν ένας αδεσποτος σκύλος. Μόνο όταν είσαι μόνος προσέχεις τους μόνους φαίνεται, αλλιώς τους προσπερνάς αφήνοντας τους να τουρτουρίζουν.
Τι θέλω: Να σταματήσω να κρυώνω. Να μοιάσω με τις καρέκλες, να μοιάσω με τον σκύλο, να είμαι ευτυχής. Να γίνει ένας σεισμός.
Περιγραφή Νο2: Όλοι είναι μαυροντυμένοι και όλα γύρω τους φωτεινά. Μαγαζιά, λάμπες σοκάκια, ρεμπετάδικα. Κατ'επέκτασιν του δρόμου, στην άκρη, δίπλα από τα τραπέζια κάγκελα. Πίσω από τα κάγκελα σκοτάδι με φωτεινές οάσεις, σε αυτές φαίνονται δέντρα. Αυτά είναι τα μόνα υπερήφανα.
Τι θέλω: Να περάσω τρέχοντας τον δρόμο, να πηδήξω πάνω στα κάγκελα και μετά να πέσω σαν τη sailormoon στο μαύρο ή στο φως. Άλλωστε εκεί όλα φωτεινά πρέπει να είναι. Θέλω να ράψω το τζιν μου. Να γίνω χρώμα που όλοι θέλουν να φοράνε
Τι νιώθω: ζηλεύω τη sailormoon, τον τύπο με το κοντομάνικο για την αδιαφορία του για το κρύο. Νιώθω όπως τα χρώματα στα ρούχα. Ανεπαρκής, εκτός εποχής.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα κόλα, για να 'ναι πάντα ίδια, αλλάζουν όλα

Amnesty International has criticised the riot police for using excessive force during the course of the past week.

The police claim that they are amongst Greece's most poorly paid public servants and are often forced to take second jobs to make ends meet.

Και η μετάφραση:
Η διεθνής αμνηστεία άσκησε κριτική έναντι της ασυνομικής δύναμης λόγω της χρήσης υπερβολικής βίας κατά τη διάρκεια των πορειών την περασμένη εβδομάδα.
Οι αστυνομικοί ισχυρίζονται πως είναι από τους πιο κακοπληρωμένους δημόσιους υπαλλήλους και συνήθως αναγκάζονται να έχουν δεύτερες δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.
_______________________

Και εγώ υποθέτω πως αν για 800-900 ευρώ υπακούς σε εντολές που λένε:

• Χτύπα ανύμπορη γιαγιά

• Δείρε οργισμένο μαθητή

• Βρίσε και βίασε λεκτικά φοιτήτρια

• Σκότωσε μαθητή που κρατά μπουκάλι

Τότε... Πρέπει να το ΄χεις μέσα σου...

Σε αυτό το κράτος:

• κυβερνούν οι συμφεροντολόγοι, κοντόφθαλμοι βλάκες
• τιμωρούν ανώμαλοι, σαδιστές, αμόρφωτοι
• ψηφίζουν ανόητοι, αγνώμονες "πολίτες"
• οι αντιπρόσωποι των λαών αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα τους

Αυτό δεν είναι κράτος, σενάριο για ταινία θρίλερ είναι.

Live your myth in Greece

Οι φίλοι κατάντησαν ξυπνητήρια

Λέει ένας στίχος οτι ένας άνθρωπος χτίζει τον πιο ωραίο γκρεμό. Ε, τον έχτισα. Οι άλλοι έπεσαν στα μαλακά, έπεσαν πάνω μου. Εγώ τρελάθηκα στον πόνο απο τη μεγάλη πτώση, από το βάρος τους. Τίποτα δεν έχασαν, ίσως λίγες ώρες από τη ζωή τους. Εγώ όμως; Έχασα κάτι τόσο ουσιαστικό που νιώθω τη καρδιά να μου πιέζει τον λαιμό όσο το σκέφτομαι.
Είναι άδικο. Η κατηγορία για ένα έγκλημα που δεν ήξερες πως διέπραξες.
Είμαι υπνωτισμένη, υστερική.
Ποιός θα με αγαπήσει έτσι;
Είμαι υπνωτισμένη γιατί δεν ξέρω γιατί είμαι υστερική, γιατί δεν ξέρω τι στο καλό είμαι. Τι άνθρωπος είμαι, και τι δείχνω πως είμαι εν αγνοία μου και εν γνώσει μου.
Είμαι υστερική γιατί θέλω να ξυπνήσω.
Και ρωτώ: "Πώς περιμένετε να ξυπνήσω αν δεν με ταρακουνίσετε, αν δεν μου μιλήσετε, αν δεν με φιλήσετε, αν δεν μου βγάλετε το πάπλωμα; Βαριέστε; Φοβάστε; Μα, δεν μου αρκούν τα ξυπνητήρια, καταλαβαίνετε; Δεν μου αρκούν! Αυτά δεν με φιλάνε! Παύουν να ασχολούνται απλά πατώντας ένα κουμπί."
Ίσως πάτησα και το δικό σας ε; Δεν είστε φίλοι, ξυπνητήρια είστε με ένα κουμπί που τρέμω να πατήσω, αλλιώς... θα κοιμάμαι για πάντα φαίνεται.

Αν η ουτοπία είναι τρέλα, εγώ είμαι για τα σίδερα

Γειά χαρά σας παιδιά!

Η βία μιας πέτρας ή μιας μολότοφ, δεν είναι βία

Βία είναι να πίνετε coca-cola, βία είναι να καθόμαστε στο κάναπε βλέποντας τηλεόραση

Βία είναι από τον παιδικό σταθμό μέχρι τα μεταπτυχιακά και 10 χρόνια σε ιδρύματα

Ιδρυματοποίηση τη στιγμή που τα θηλαστικά όλα γατάκια, τιγράκια είναι σε κλουβί τις ώρες της ακμής τους. Αυτό είναι βία.

Βία είναι η ετερονομία. Αν θέλει η Texaco και η mobile oil πόλεμο στο Αιγαίο [το κάνουν] όποτε θέλουν! Ποια δημοκρατία; Οι αστικές δημοκρατίες έχουν πεθάνει καιρό τώρα. Εκεί έχουμε μια ενδογενή αντίφαση. Η αντίφαση είναι η εξής: από τη μία υμνούμε την ατομικότητα και από την άλλη συμπιέζεται σε έναν βάλτο ομοιομορφίας. Πιστεύω ότι οι λαοί και οι άνθρωποι δεν κρίνονται από αυτό που έχουνε, αλλά από αυτό που δίνουνε. Η Ελλάδα αν έχει μια αξία δεν είναι ένα αρχαίο παρελθόν, αλλά ότι είναι ένα σταυροδρόμι.
Ένα σταυροδρόμι και μπορεί να δώσει ένα καινούργιο σήμα. Το σήμα της αυτό-οργάνωσης, της αυτονομίας. Φυσικά δε θέλουμε περισσότερο μισθό από κανέναν. Δε θέλουμε βασικό μισθό 1.400 ευρώ, θέλουμε ισότητα μισθών και εισοδημάτων για όλους και όλες.

Θέλω μια κοινωνία που να στηριχτεί πάνω στη παιδικότητα. Εάν κοιτάξετε την ιστορία, δε στηρίχτηκε πάνω στους μεγάλους, στα παιδιά στηρίχτηκε. Τα παιδιά έχουνε μερικά χαρακτηριστικά που αυτά η Ιστορία αξιοποίησε, ένα χαρακτηριστικό είναι η οξυδέρκεια στην αντίδραση, είναι η εξερεύνηση και είναι κυρίως η ανωριμότητα. Στηρίζονται στην ανωριμότητα μας και στη παιδικότητα μας.

Αλλά για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται μια ριζική αναπλαισίωση. Ακόμα και τον γλωσσικό μας κώδικα, δηλαδή η γλώσσα που χρησιμοποιούμε είναι και αυτή εξουσιαστική. Για παράδειγμα τα πιτσιρίκια όταν είναι δύο χρονών η μαμά τους λέει «παιδί μου πήγαινε γρήγορα στη τουαλέτα να κάνεις κακά» καλά θα κάνει! Να χέσει, να καθαριστεί, να τα βγάλει, να ξαλαφρώσει. Από κει αρχίζει η ενοχοποίηση του κώλου μας καταλαβαίνετε;

Παιδιά, η εξουσία δεν είναι κάτι που είναι πυρηνικό και δρα παντού. Η εξουσία είναι ένα πέπλο που μας διαπερνά συνέχεια, η εξουσία [είναι] από τον πατέρα στον γιό, από τη μάνα στη κόρη, από τον φίλο στον άλλον φίλο.

Χρειάζεται μια ριζική αναπλαισίωση και πιστεύω μπορούμε να δώσουμε ένα μεγάλο βροντερό παράδειγμα αυτό-οργάνωσης και αυτό-θέσπισης.

Παιδιά το μήνυμα θα το πάρει όλος ο κόσμος, αρκεί να μη καταπραΰνουμε τα νεύρα μας

Γεια και χαρά σας παιδιά!

Τα σχολεία μας και οι δρόμοι μας και οι πλατείες και τα κτήρια και οι πόλεις μας θέλουν μερική ανατίναξη, βέβαια! Θέλουμε βιολογικά προϊόντα, ήπιες μορφές ενέργειας. Πρέπει η αυριανή κοινωνία, όποιον θέλει εξουσία να τον ψυχοθεραπεύει. Πρέπει να είναι βαριά άρρωστος αυτός που επιζητά εξουσία. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Η κακή κοινωνία είναι παντού και πρέπει να καταργηθούν στερεότυπα και διαχωρισμοί αιώνων, όπως ο διαχωρισμός μαθητή-καθηγητή. Είμαστε όλοι συμμαθητές. Ο διαχωρισμός αδικεί χειρώνακτα. Όχι. Είμαστε όλα όλοι. Δε κρίνουμε και δε καθορίζουμε κανέναν.

Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες, 19/12/2008, Προπύλαια