There is nothing for me but to love you... And the way you look tonight
Ποτέ μου δεν υπήρξα τόσο αφελής ή συναισθηματικά φορτισμένη (αυτά τα δύο απ' ό,τι έχω προσέξει πάνε μαζί) ωστέ να πιστέψω πως έχω ερωτευτεί, πως θέλω να είμαι συνέχεια μαζί με αυτό το άτομο, πως όταν φεύγω μακρυά του νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω στην αγκαλιά του. Και μπορώ να πως ήμουν αρκετά ευτυχισμένη με τη κατάσταση μου. Δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να με βαρύνει με τη φορτική αγάπη του, ούτε εγώ είχα να ασχοληθώ με κάποιον. Δεν με πλήγωνε που κανείς δεν ενδιαφερόταν ερωτικά για μένα. Είχα μερικές περιπέτειες μόνο και μόνο για να απασχολείται το στόμα μου και η ερωτική μου επιθυμία.
Όταν όμως είδα αυτό το πλάσμα μακρυά μου, να γελάει ανέμελο με το λευκό του υπέροχο δέρμα, με τα μαλλιά του να ανεμίζουν καστανόξανθα και τις σγουρές τούφες να ξεφεύγουν από τον ατιμέλλητο κότσο, τα φαρδυά ρούχα, το στενό τιραντάκι, το υπέροχο σώμα που διαγραφόταν αθώα από μέσα του... Όσο γράφω αυτές τις γραμμές στο ανόητο μου ιστολόγιο, τα χέρια μου τρέμουν, όχι μόνο από το κρύο, αλλά και από τον ενθουσιασμό που με έχει κυριεύσει τόσους μήνες. Τρεις μήνες βλέπω αυτό το θαύμα της φύσης μπροστά μου. Μιλάμε, κοιτάζω τα γκρίζα μάτια του, μυρίζω την αναπνοή του, αρκετές φορές το έχω κάνει να γελάσει, να με αγκαλιάσει.
Απέκτησε όνομα... Άννα. Μα τι ανόητοι που ήταν οι γονείς της... Δημιούργησαν ό,τι πιο όμορφο περπατά σε αυτόν τον κόσμο και του χάρισαν αυτό το κοινότυπο όνομα... Απόψε την είδα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Την κοίταξα από μακρυά (όπως κάνω όποτε τη βλέπω, για να πέρνω δυνάμεις) και την πλησίασα σταθερά. Έκλαιγε με λιγμούς. Μπορώ να ορκιστώ πως ήταν το πιο στενάχωρο και το πιο υπέροχο θέαμα που έχω δει ποτέ μου. Κάθισα δίπλα της και χάιδεψα τη κρύα της πλάτη. Την πήρα αγκαλιά και την άφησα να ξεσπάσει. Βγήκαν πολύ παράξενα λόγια, από τα οποία λίγα είχαν λογική συνέχεια με τα προηγούμενα:
"θέλω να γίνω παιδί... Θέλω να ξεχάσω... Θέλω την μαμά μου... Έχασα το πορτοφόλι μου... Έχω απογοητευτεί με ακούς;... Θέλω να κλάψω... Να κλάψω... Να κοιμηθώ χωρίς ενοχές... Να βρω το πορτοφόλι μου... Να πάω στο χωριό... Να κάνω βόλτα με το γαϊδούρι. Έχεις κάνει βόλτα με γαϊδούρι;" ρώτησε κοιτάζοντας με σαν να ήθελε καιρό να μου κάνει αυτή την ερώτηση. Της χαμογέλασα και ψιθύρισα πως όχι, δεν έχω κάνει τέτοια βόλτα. Όση ώρα συνέχιζε να μουρμουρίζει αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, προσπαθούσα να τη διαβεβαιώσω πως θα βρω ένα γαϊδούρι και θα κάνει βόλτα, θα της βρω τη μητέρα της και το πορτοφόλι της και θα την πάω στο χωριό και θα κλάψει στον ώμο μου όσο θέλει.
Δε φάνηκε να με άκουσε. Για μένα ήταν η στιγμή που ωρίμασα. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είδα τον παλιό μου εαυτό να βγαίνει από μέσα μου, αφήνοντας μόνο το πρόσωπο που τώρα τελειώνει άλλη μια χαζή ανάρτηση. Ένα πρόσωπο, έτοιμο επιτέλους να ερωτευτεί.
Όταν όμως είδα αυτό το πλάσμα μακρυά μου, να γελάει ανέμελο με το λευκό του υπέροχο δέρμα, με τα μαλλιά του να ανεμίζουν καστανόξανθα και τις σγουρές τούφες να ξεφεύγουν από τον ατιμέλλητο κότσο, τα φαρδυά ρούχα, το στενό τιραντάκι, το υπέροχο σώμα που διαγραφόταν αθώα από μέσα του... Όσο γράφω αυτές τις γραμμές στο ανόητο μου ιστολόγιο, τα χέρια μου τρέμουν, όχι μόνο από το κρύο, αλλά και από τον ενθουσιασμό που με έχει κυριεύσει τόσους μήνες. Τρεις μήνες βλέπω αυτό το θαύμα της φύσης μπροστά μου. Μιλάμε, κοιτάζω τα γκρίζα μάτια του, μυρίζω την αναπνοή του, αρκετές φορές το έχω κάνει να γελάσει, να με αγκαλιάσει.
Απέκτησε όνομα... Άννα. Μα τι ανόητοι που ήταν οι γονείς της... Δημιούργησαν ό,τι πιο όμορφο περπατά σε αυτόν τον κόσμο και του χάρισαν αυτό το κοινότυπο όνομα... Απόψε την είδα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Την κοίταξα από μακρυά (όπως κάνω όποτε τη βλέπω, για να πέρνω δυνάμεις) και την πλησίασα σταθερά. Έκλαιγε με λιγμούς. Μπορώ να ορκιστώ πως ήταν το πιο στενάχωρο και το πιο υπέροχο θέαμα που έχω δει ποτέ μου. Κάθισα δίπλα της και χάιδεψα τη κρύα της πλάτη. Την πήρα αγκαλιά και την άφησα να ξεσπάσει. Βγήκαν πολύ παράξενα λόγια, από τα οποία λίγα είχαν λογική συνέχεια με τα προηγούμενα:
"θέλω να γίνω παιδί... Θέλω να ξεχάσω... Θέλω την μαμά μου... Έχασα το πορτοφόλι μου... Έχω απογοητευτεί με ακούς;... Θέλω να κλάψω... Να κλάψω... Να κοιμηθώ χωρίς ενοχές... Να βρω το πορτοφόλι μου... Να πάω στο χωριό... Να κάνω βόλτα με το γαϊδούρι. Έχεις κάνει βόλτα με γαϊδούρι;" ρώτησε κοιτάζοντας με σαν να ήθελε καιρό να μου κάνει αυτή την ερώτηση. Της χαμογέλασα και ψιθύρισα πως όχι, δεν έχω κάνει τέτοια βόλτα. Όση ώρα συνέχιζε να μουρμουρίζει αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, προσπαθούσα να τη διαβεβαιώσω πως θα βρω ένα γαϊδούρι και θα κάνει βόλτα, θα της βρω τη μητέρα της και το πορτοφόλι της και θα την πάω στο χωριό και θα κλάψει στον ώμο μου όσο θέλει.
Δε φάνηκε να με άκουσε. Για μένα ήταν η στιγμή που ωρίμασα. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είδα τον παλιό μου εαυτό να βγαίνει από μέσα μου, αφήνοντας μόνο το πρόσωπο που τώρα τελειώνει άλλη μια χαζή ανάρτηση. Ένα πρόσωπο, έτοιμο επιτέλους να ερωτευτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου